زبان عاقل ،
وراى قلب او
است و قلب
احمق ، وراى
زبانش .
این
، از معارف
شگفت انگیز
است . و منظورش
آن است که
عاقل ، زبان
نمى گشاید،
مگر آن که با
عقل و اندیشه
اش مشورت کند.
ولى احمق ،
حرف هاى نسنجیده
و سخنان
بیهوده اش بر
مراجعه به فکر
و تامل در راى
اش پیشى مى
گیرد. گویا
زبان عاقل
پیرو قلب او
است و قلب
احمق ، پیرو
زبان او.